Tag: mormonismo

Trajnvrako

Jen traduko de ĉapitro de la sanktaj skriboj de interesa branĉo de mormonismo.

Vizio, kiun rakontis Denver Snuffer Jr. en konferenco de la Doktrino de Kristo en Boise, Idaho, 11 septembro 2016.

Mi lastatempe havis vizion, kiu komenciĝis kiel sonĝo. En ĝi mi veturis supren en malgranda aŭto sur monta vojo. La vojo estis kruta, sed rekta, kaj ĝi fariĝis pli kruta suprengrimpante. Apud la maldekstra flanko de la vojo kaj paralele estis fervojaj reloj. Dum ni ŝtiris la malgrandan aŭton supren, mi rimarkis akran kurbon en la fervojaj reloj antaŭe, kiu interrompis la alie rektan kurson de la reloj. Mi vidis trajnon alproksimiĝantan desupre je kelka distanco, rapide malsuprenvenontan, kaj ĝi ŝajnis moviĝi tro rapide por sendanĝere sekvi la akran kurbon en la reloj. La malgranda aŭto en kiu ni veturis estis apenaŭ atingonta la kurbon kiam la rapidanta trajno trafis la kurbon, saltis de la reloj, kaj terure karambolis antaŭ ni. Nia malgranda aŭto apenaŭ evitis kolizion dum la trajnvrako etendiĝis. Dum la malgranda aŭto veturadis supren, la karambolo de la trajno pligrandiĝis, unue flanke de la aŭto, kaj poste dum ni akceliĝis, proksime malantaŭ ni. La malgranda aŭto antaŭiĝis la daŭran karambolon de la moviĝanta trajno, kaj mi konstatis, ke la trajno estis plena de pasaĝeroj, kiuj, pli supre ol la vrako, amuzis sin. Ili ne atentis la katastrofon, kiu jam okazas al ilia trajno. Ni komencis kriegi de la fenestroj de nia aŭto, celante admoni la okupantojn de la pereonta trajno, sed ili tute ne atentis. Ili ridis kaj festis en la trajno sen zorgo pri la venonta detruo. Mi kapablis vidi la vrakon malantaŭ mi en la spegulo dum la forto de la karambolo ĵetis rompitajn vagonojn ĉien, kelkajn sur la vojon malantaŭ ni, kiu faris, ke la vojo nun estis netransirebla. Ni ne havis povon savi tiujn, kiuj estas en la trajno, ĉar ili ne volis aŭskulti la admonojn, kiujn ni kriegis al ili.

Kiam ni atingis la supron de la monto, la lastaĵo de la trajno preterpasis kaj mi haltigis la malgrandan aŭton. Ni eliris kaj staris sur la vojo, rigardante malsupren, kaj spektis dum la lastaĵo de la trajno detruiĝis. Funebrante la multajn vivojn perditajn, mi vekiĝis el la sonĝo kaj sidiĝis sur mia lito, sed la vizio daŭris.

Tiam mi vidis je longa distanco, malantaŭ la vrako, superantan inundon, kvazaŭ ĝi estis granda fajro, konsumantan kaj detruantan la tutan kamparon, venantan de la oriento. Kvankam ni supervivis la karambolon de la trajno, saĵnis neeviteble, ke ni ĉiuj mortos en la venonta inundo. Mi serĉis ĉirkaŭe iun signon de espero, ke ni supervivos, kaj rimarkis apud la vojo grandan ŝtonegon kun malfermaĵo. Mi gvidis la malgrandan grupon al la roko kaj konstatis, ke la malfermaĵo estis por kaverno, kiu iris supren en la ŝirmo de la roko. Ni eniris la kavernon kaj grimpis supren. En la kavo de la roko nia malgranda grupo atendis dum la inundo alproksimiĝis, ne certaj ĉu ni vivos aŭ mortos. La bruo de la detruo ekstere estis surdiga kiam la inundo alproksimiĝis, kaj tiam la malfermaĵo de la kaverno nigriĝis kaj ni estis lasitaj en plena silento kaj mallumo. Ni atendis. Post kelkaj momentoj la lumo revenis, sed silento restis. Post kelkaj pluaj momentoj, nia malgranda grupo eliris el la kaverno de la roko por vidi tion, kio okazis al la mondo.

La scenejo de detruo estis miriga. La tuta pejzaĝo transformiĝis. Ĝi estis detruita. La detruita trajno, la reloj, kaj la vojo estis konsumitaj. Ĉio aspektis sterile. Tiam nova vivo subite ekaperis en la vasta dezerteco. Malfekundaj trunkoj eligis novajn branĉojn, florojn, kaj foliojn. Floroj eliris el la tero. Dum ni spektis, la tero rapide transformiĝis, kaj post malmulta tempo la nudigita dezerteco pleniĝis de vivo, beleco, fekundeco, multe pli ol antaŭ ol la inundo de fajro detruis la pejzaĝon.

Nun la vizio finiĝis, kaj oni donis al mi la interpreton: La trajno estas la falsaj religioj de la mondo. La okupantoj de la malgranda aŭto estas tiuj, kiuj pentas kaj akceptas bapton. La ŝirma roko kun la kaverno estas Kristo.

Mormona rakonto de la kreo

Ĉi tiu rakonto de la kreo estas laŭ mia kompreno de la mormonaj sanktaj skriboj, inkluzive la libro de Mormon, la traduko de Joseph Smith de la Biblio, la traduko de Joseph Smith de la libro de Abraham, la Prelegoj pri la Fido, aliaj diroj de Joseph Smith, kaj kelkaj vortoj de Denver Snuffer. Ne ĉiuj mormonoj havos la samajn kredojn pri la afero.

Je la komenco la ĉefdioj kunvenigis la diojn por plani la kreon de la ĉieloj kaj la tero. La ĉefdio nomiĝis la Patro aŭ la Kreanto. Lia edzino, la ĉefdiino, nomiĝis la Patrino aŭ la Saĝa. La dioj, kiujn ili alvokis, estas tiuj, kiuj jam antaŭlonge vivis kaj loĝis en aliaj mondoj. Ili dum mortemaj vivoj atingis honoron kaj tronojn, kiujn ili ricevis post sia reviviĝo, kiam ili havis nemortemajn korpojn. En la granda kunveno de la dioj, ili konsentis forlasi siajn gloron kaj tronojn kaj nemortemajn korpojn, kaj malsupreniri al la tero por helpi la spiritojn, kiuj naskiĝos kiel homoj en la tero, por ke ili ankaŭ atingu la saman honoron, gloron, tronojn, aŭ por ke ili almenaŭ havu iom da sperto por ke ili diiĝu kaj atingu tian honoron post kelkaj mortemaj vivoj en kelkaj mondoj. Tial, kaj la dioj kaj la spiritoj naskiĝis en la tero kiel homoj, kaj ni ne scias kiu estis dio kaj kiu estis nur spirito. Ankaŭ la dioj, dum ili estas mortemuloj, ne scias, ke ili estis dioj antaŭe. Sed tio ne gravas, ĉar ili riskis ĉion kiam ili venis al la tero, kaj se ili ne sekvas la saman vojon ke nepras ke eĉ la spiritoj sekvu por diiĝi, ili perdos sian diecon kaj gloron kaj tronojn.

Nepris elekti Mesion, kiu respondecos pri la kreaĵon, montros la vojon al la homoj por ke ili povu atingi honoron, gloron, kaj tronojn – tio estas, la eternan vivon – kaj savus ilin per sinofero se ili falus for de la graco de Dio sed poste pentus. Unu, kiu estis kiel la ĉefdioj, proponis sin esti la Mesio. Aliulo, kiu nomiĝis Lucifero ĉar li akiris multe da lumo kaj honoro dum siaj antaŭaj vivoj, ankaŭ volis esti la Mesio. Nu, tiu Lucifero volis esti la Mesio ĉar li volis preni potencon super la kreaĵo kaj forpreni la liberecon de la homa raso. La Patrino, kiu rajtas elekti la rolon de siaj idoj, elektis tiun, kiu estis kiel la ĉefdio, ke li estu la Mesio. Tiel fariĝis trihoma Dio: La Patro, la Patrino, kaj la Filo, kiu estas la Mesio.

Ankaŭ nepris elekti la unuan homon, kiu havos regrajto super la tero. Ĉar necesos, ke li liveros la regrajton al la Mesio je la fino de la mondo, Lucifero ankaŭ celis tiun postenon. Tiel li povus meti la samajn kondiĉojn antaŭ liveri la regrajton kaj preni la potencon, kiun li celis. Sed la Patrino elektis la ĉefanĝelon Miĥaelon kiel Adamon, la unuan homon. Tial Lucifero kaj liaj sekvantoj militis kontraŭ Dio, kaj ili estis forĵetitaj al la nova tero, kaj Lucifero iĝis Satano. Li ankoraŭ veturadas sur la tero celante forpreni la rajton kiu devenas de Adam por ke li povu detrui la homan rason.

La regrajton nur geedzoj povas havi, ĉar necesas kaj viro kaj virino. La dioj do faris du homojn sur la tero. Miĥael naskiĝis kiel Adam, filo de la Filo. Tiel li heredis la respondecon por la kreaĵo. Kaj la virino naskiĝis kiel filino de la Patrino; tiel ŝi heredis la potencon transpasi spiritojn trans la vualo de la karno, kaj venigi ilin el la spirita mondo al la mortema mondo eĉ post la falo de Adam. Tio estas la kialo de antikva moro laŭ kiu la virino estas vualita dum preĝoj: la vualo estas simbolo de la potenco donita al la virino per kiu la homa raso daŭras malgraŭ la falo de Adam el la graco de Dio. Adam nomis ŝin Eva, laŭ la nomo de sia patrino, ĉar ŝi estas la patrino de ĉiu vivanto.

La voĉo de Dio geedzigis Adamon kaj Evan. Ankoraŭ ne ekzistis la morto en la mondo, do la geedzeco de Adam kaj Eva devis daŭri eĉ post la morto. Dio volus ke ĉiu geedziĝo estu same, sed tia rito postulas la voĉon de Dio, kaj ekde la falo tiun voĉon la homoj malofte aŭskultas. Tamen, nepras ricevi tiun riton se oni volas diiĝi kaj atingi tronon, ĉar nur geedzoj povas havi regrajton kaj heredi tronojn. Tia honoro postulas kaj viron kaj virinon, ĉar sola homo ne povas esti eterna.