Hodie carmen legi a Palæstino quodam nomine Abu Salma scriptum quod fecit recordarer Psalmam CXXXVII. Carminis pars in Latinam linguam versa infra invenitur:

Palestina cara, quomodo vivam procul ab planitiebus collibusque tuis?… Usque adhuc sonat ululatus…. Amici rogant: Denuo conveniemus? Redibimus post absentiam? Etiam! Pulverem osculabimur rore gemmantem. Desideriaque rubra in ore nostro. Cras redibimus dum omnem auscultat genus passum. Redibimus… cum tonitrus strepitu… cum vexillis sanguineis et gladiis hastisque micantibus.

Et hic est psalma ex interpretatione Sebastiani Castellionis:

Ad Babyloniæ fluvios sedebamus, idque plorantes, quum recordaremur Sionem, suspensis in ea regione citharis nostris ad salices. Illic enim nostræ captivitatis et ejulationis autores carmina nos lætitiamque poscebant: Canite nobis carmen aliquod Sionium. Quo pacto canamus Jovanum carmen in aliena terra? Quando te sumus obliti Hierosolyma, oblita est nostra dextra. Adhæret lingua nostra palato, nisi tui simus compotes, nisi Hierosolymam ad nostræ lætitiæ caput adhibeamus. Reminiscere Jova Idumæorum, qui die Hierosolymæ dicebant, Evertite, evertite funditus eam. O puella Babylon devastanda, felix qui tibi tua in nos merita rependet, felix qui correptos tuos infantes saxis allidet.

Carmina ambo incipiunt patriæ desiderium verbis pulcherrimis depingentes et sanguinantem finem violentumque faciunt. Unum locum, duarum gentium patria; quando pacem noveris?